Strand, kerk, school & rijstmetbruinebonen

Mambo!

Eerst even iets voordat ik het vergeet; Robin heeft een nieuw Tanzaniaans nummer (die andere simkaart deed het niet). Dus vanaf nu is dat: +255714009227
Dan over tot de orde van de dag, want we hebben weer een heleboel meegemaakt!
We kunnen nu met enige zekerheid melden dat we merken dat we iedere dag een beetje meer wennen en het iedere dag ook een beetje leuker gaan vinden, wie weet dat we het op het einde dus wel helemaal geweldig vinden haha! Het gaat nu ook beter in ons gastgezin, we leren iedereen beter kennen en hebben best veel lol. Het is nu vooral ook heel leuk, omdat het zusje van Veronica (die van onze leeftijd is) hier ook een weekje logeert en één van Maria’s zonen (Joël) hier een tijd is, omdat hij vakantie heeft. We zijn dus nu met best wat leeftijdsgenootjes, wat heel gezellig is. Met Maria hebben we ook wel wat goede gesprekken gehad en we komen dus steeds meer over haar en haar mentaliteit etc. te weten. Het is ons opgevallen dat ze best wel Westers denkt, wat wij eerst helemaal niet hadden verwacht. Ze vertelde dat ze het eerst helemaal niet goed had en nu een beter leven voor haar familie en zichzelf wilt. Daarom werkt ze dus ook veel en hard (ze heeft geloof ik iets van 4 banen). Ook vertelde ze dat ze het eigenlijk fijner zou vinden als familie (net zoals in Nederland) niet de hele tijd bij je in huis zou zijn. Zeker niet als ze nooit meer weggaan en als ze niet tegen verandering kunnen. Maria wil namelijk al tijden meer variatie op het menu, maar iedereen is daar fel tegen haha. We eten hier nu als lunch en avondeten bruine bonen met rijst, bruine bonen met een soort van deeg, een stoofpotje met datzelfde deeg of iets wat banaan en vlees zou moeten zijn, maar die banaan smaakt toch echt heel vreemd. Er zit dus niet heel veel variatie in, maar gelukkig houden wij van de bonen en slaan we het vlees steeds heel subtiel af.
En we hebben nog beter nieuws! Sinds kort waren ze hier in huis aan de waterleidingen aan het werken en we hebben nu dus stromend water! Dat betekent dat de we de WC kunnen doortrekken, kunnen douchen, afwassen, onze handen wassen, etc. zonder steeds naar buiten te moeten lopen om water te gaan halen. En we hebben een beter ventilator op onze kamer gekregen, dus dat is allemaal heel fijn.
Zaterdag had Maria een auto met chauffeur voor Veronica, Brianna, Jessica (dat zusje) en ons geregeld om naar het strand te gaan. Ik geloof dat we 10.30 uur weggingen en daar uiteindelijk om 13.00 uur ofzo aankwamen. We moesten namelijk de hele stad door met super veel verkeer. Toen dachten we dat we er waren, maar toen bleken we op een veerboot te moeten met auto en al, omdat we zo sneller naar een ander deel van de kust kwamen. Het strand was bij een hotel, dus dat was heel relax. Het was een gezellig dagje, lekker in de zon gelegen (als enige, wat dat doen ze hier niet en vinden ze ook echt heel raar), gezwommen (niet het beste idee, want er zat na het zwemmen van alles uit de zee aan ons vast gekleefd) en gekletst. Het strand was niet heel schoon, maar het toppunt was dat er ineens een kudde koeien langs kwam lopen. En daar achteraan een herder (als je dat bij koeien tenminste ook zo noemt), alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Die koeien gingen dan ook gewoon lekker staan poepen en plassen op het strand vlak voor onze neus haha. Het enige wat we tegen elkaar konden zeggen was: ‘Ik begrijp echt he-le-maal niets van dit land!’ De terugweg ging weer typisch op z’n Afrikaans; Robin ging om half 6 maar eens vragen wanneer we weg zouden gaan. Goed idee, want toen werd er dus ook pas actie ondernomen. Uiteindelijk kwam Joël ons ophalen, om half 9… Als we terugkomen in Nederland weten we zeker dat we een stuk meer geduld hebben! De terugweg was wel lachen, want Joël is heel grappig; hij heeft echt humor. Alhoewel ik soms ook best voor wat gelach heb gezorgd (vooral uitgelach), omdat ik nog geen echte ster ben in Swahili (ik zei bv. Sorry ipv cool, die lijken namelijk best op elkaar haha). We zijn nog even bij de universiteit van Jessica gestopt om haar spullen op te halen, dus dat hadden we meteen ook even gezien. Uiteindelijk waren we om 10 uur thuis. We zouden de volgende dag met Maria meegaan naar haar kerk, omdat we erg benieuwd waren hoe dat er hier aan toe gaat. Maar wat bleek, zij zou die middag naar Nairobi vliegen, dus ze wilde naar de vroege dienst, die om 07.00 uur begon. We waren weer erg blij met onze belofte, want we moesten dus om 06.00 uur opstaan. Wat we wel een beetje gek vinden, is dat iedereen hier echt super laat gaat slapen, maar wel weer heel vroeg op is. Als wij de hele week les moeten geven denk ik niet dat wij dat ook volhouden. Maria kwam in een super mooie jurk inclusief hoed naar beneden, dus we waren blij dat we ook iets netjes hadden aangetrokken. Haar kerk is wel katholiek, maar ze noemen zichzelf ‘Winners church’ en horen bij de ‘Born again’ stroming (ik hoop dat ik het allemaal goed zeg). Wat inhoudt dat ze heel positief ingesteld zijn en vooral door heel veel bidden en positief denken verandering in slechte situaties proberen te brengen. Eigenlijk had het hele gebeuren heel veel weg van een gospel kerk. Toen we binnen kwamen was iedereen al aan het dansen en het zingen met een heel groot koor en een bandje. De pastoors preken allemaal in het Engels, met daarna meteen een vertaling in het Swahili. Als ze preken, gillen ze allemaal keihard door de kerk en iedereen gaat daar dan in mee (Hallelujaaaaa). Soms verstonden we er niet zoveel van, het ging vooral over het feit dat je heel veel moest bidden voor je familie en dat dan een keer of duizend. Maar alles gaat op zo’n andere manier dan in Nederland, het was echt bizar om te zien. Soms was het zelfs een beetje eng, want dan ging iedereen ineens hardop bidden, maar dat was dan echt alsof ze bezeten waren, helemaal springend en gillend, etc haha. Er ging ook een camera langs in de kerk, die soms de pastoor en soms de mensen in de kerk op een groot beeld projecteerde. Wij waren nogal moe, dus soms vielen we bijna in slaap. Toen ineens die camera op ons gericht werd en daar ongeveer 10 minuten bleef hangen. Wij waren de enige blanke in de hele kerk, dus dat vonden ze heel speciaal. Wij probeerden maar heel goed mee te doen met alle bewegingen die iedereen maakte, hopelijk zag het er niet te achterlijk uit! Na afloop moesten de nieuwe leden van de kerk naar voren komen, Maria duwde ons daar dus ook heen. We moesten allemaal met ons hoofd naar beneden een soort van bidden en Robin probeerde dat dus heel serieus te doen, helemaal met haar ogen dicht, terwijl ik af en toe even spiekte wanneer we weer mochten kijken. Toen kregen we een foldertje, maar Robin was nog hard aan het ‘bidden’, dus die vrouw stond een hele tijd voor haar te wachten haha. toen werd ons nog verteld dat we deze week 3x naar de kerk moesten komen en alle regels uitgelegd enzo. Nou, we vonden het heel leuk om mee te maken, maar of we nou iedere week gaan, laat staan 3x in de week, dat is wel wat teveel van het goede!
Na ons kerkavontuur besloten we om maar meteen wat meer actie te ondernemen. Omdat we deze hele week nog een beetje in shock waren, hadden we ook nog niet echt zin om onze koffers uit te pakken en onze kamer gezellig te maken. Maar nu vonden we dat het tijd was om ons er even over heen te zetten en te zorgen dat we het hier zo fijn mogelijk gaan hebben. Dus we hebben eerst de hele kamer opgeruimd, netjes gemaakt, etc. Dat was al stukken beter. Toen begonnen we aan ons volgende avontuur: de was! Wij met al onze was naar een soort binnenpleintje en daar met allerlei emmers in de weer geweest. Het resultaat was erg goed: alles ruikt weer fris haha. Ons ondergoed hebben we maar even binnen uitgehangen, we wisten niet of ze dat hier zo zouden waarderen. ’s Middags kwam Athman ons ophalen en nam hij ons mee naar een gebied dicht bij het centrum, waar je allerlei voorzieningen hebt aan het strand, vooral voor vakantiegangers. Dat was heel leuk, hing een hele leuke sfeer. We gingen daar met hem waterpijpen, want dat had hij voorgesteld. Dat was heel hilarisch, want we zijn er alle 3 niet echt experts in. Dus het was vooral een hoop gehoest, geproest en gelach. We hebben hem daarna nog op een ijsje getrakteerd, dus dat was gezellig.
En die avond maar niet te laat naar bed gegaan, want maandagochtend begon onze eerste dag op de PATMO school. Joël brengt en haalt ons deze hele week met de auto van Maria, dus dat is heel fijn. Toen we daar aankwamen om half 8 begon de ‘morning parade’. Die is blijkbaar iedere maandag en vrijdag en dan moeten alle leerlingen op het middenplein komen staan. Drie jongens bespelen dan trommels, en ze moeten allemaal bidden, het volkslied zingen, het schoollied zingen en tussendoor een soort legeroefeningen doen. Dan wordt er gecheckt of iedereen er netjes uitziet en als dit niet het geval is krijgen ze stokslagen (!!). Dat kunnen wij dus echt niet begrijpen en dat is best een beetje moeilijk; het is hier hier normaal dat je vanaf grade 4 als je niet goed luistert bv drie stokslagen op je billen krijgt. Wij vertelde dus tegen de andere leraren dat wij dat in Nederland niet doen en dat konden zij weer niet begrijpen. Ze vroegen zich af hoe we ze dan discipline bijbrengen. Dus daarin verschillen we nogal van visie. Elke keer als ik vandaag uit mijn klaslokaal keek en weer zo’n kindje drie stokslagen zag krijgen, vond ik dat wel echt heel moeilijk.
Ik begon met assisteren tijdens de wiskundeles van grade 3 (groep 4). Staartdelingen, oeps, hoe ging dat ook alweer? Ik heb de zwakkere leerlingen geholpen en dat was heel leuk. Weer viel me op hoe anders de mentaliteit van de leraren is. In Nederland helpen wij zwakkere leerlingen juist zo goed mogelijk en proberen we ze zo positief mogelijk te stimuleren. Hier worden de leraren er helemaal gek van en krijgen ze straf als ze iets ‘weer’ niet snappen, heel zielig eigenlijk. Het is ook niet dat ze onwijs goede uitleg krijgen; één opdracht op het bord en de rest opdrachten maken uit het boek. De lerares van Robin was er niet eens (die was bij haar zieke zus), dus Robin mocht meteen zelf voor de klas zonder dat ze iets had voorbereid. Gelukkig is ze een toptalent in improviseren en ging dat heel goed. De Engelse les zou ik gaan geven, maar ik had ook nog niks voorbereid. Ik kreeg het boek ook in mijn handen gedrukt en er werd me veel succes gewend. Ik heb het maar even heel snel doorgelezen en toen wat uitleg op het bord geschreven, gelukkig begrepen de kinderen het allemaal goed. Na mijn dubbele lesuur had de klas eigenlijk aardrijkskunde, maar die leraar was er gewoon niet, ze nemen het hier daar allemaal niet zo nauw mee. Toen ik ging vragen of er dan niemand les zou geven, werd me verteld dat ik best die les mocht geven als ik dat wilde hoor. Die kinderen zaten toen gewoon een uur in de les zonder leraar. De wiskundeles was eigenlijk ook 2 lesuren, maar toen de volgende leerkracht de klas binnen kwam en vroeg of ik moe was en ik daarop met nee antwoordde, mocht ik gezellig nog een uur doorgaan. Robin geeft wiskunde aan grade 4 en engels aan grade 3 en ik precies andersom. Vooral grade 4 heeft hele leuke kindjes, ze werken heel hard en zijn heel makkelijk. Ik denk dat we ook hier vast meer op onze eigen manier gaan lesgeven, want het is nu allemaal zo droog. Ze werken alleen maar uit een boek. Dus voor morgen liggen de flashcards en werkbladen alweer klaar! Na een lunch met de directeur (die ons helemaal geweldig vindt, alleen maar met ons wil praten en ons dus ook steeds op zijn kantoor uitnodigt) nam Joël ons mee naar huis. We kwamen zowat niet weg, niemand wilde dat we gingen. Eigenlijk duurt school ook tot 15.00 uur, maar wij geven steeds alleen ’s ochtends les. Nu hebben we besloten om elke dag wel tot het einde te blijven, omdat we daarna vaak zelf ook Swahili les krijgen. Dan nemen we gewoon veel dingen mee om ons te vermaken en gaan we lessen voorbereiden, etc. Dus dat komt wel goed.
Eenmaal thuis besloten we dat we kopietjes van bepaalde werkbladen wilde maken, die we ook in Cambodja hebben gebruikt. We hadden een copyshop ontdekt aan het einde van onze straat. Ons eerste avontuur te voet in onze straat was dus begonnen haha. Het was weer heel bijzonder, want iedereen staarde ons aan en riep dingen naar ons. Gelukkig dat we niet alles kunnen verstaan! We hebben uiteindelijk veilig de copyshop bereikt waar we voor een paar euro heel veel kopietjes hebben kunnen maken. Na op de terugweg ook nog een paar keer aangesproken te zijn, kwamen we ook weer veilig thuis. Dit kunnen we dus vaker doen, olee!
Er gebeurt hier iedere dag zoveel, omdat gewoon alles anders is en we ons overal over verbazen, dat ik nog wel uren door kan vertellen. Alles, maar dan ook echt alles is hier anders! Maar voor nu denk ik dat jullie wel weer even genoeg leesvoer hebben gehad en denk ik dat ik het belangrijkste ook wel verteld heb. De tussentijdse evaluatie voor nu is dat we verwachten dat we het wel gaan overleven :)!

Liefs en Xxxx Robin & Anne!