Miss Tanzania, Biketour, meer school & pizza!

Lieve allemaal,

We zijn hier nu precies 2 weken en iedere dag gebeurt er weer super veel, wat we jullie natuurlijk niet willen onthouden. Vandaar dat ik me weer even ga uitleven op deze blog :).
De eerste schoolweek is inmiddels voorbij, die heel erg leuk, gek, apart, raar, grappig en verdrietig tegelijk was. Zoals we al eerder verteld hadden zijn de kinderen echt geweldig; zo lief en ze willen zo graag leren. Daar hebben we het dus super mee naar onze zin, en daar doen we het natuurlijk uiteindelijk ook voor. Je ziet al dat kleine dingetjes die je in de les verandert, ze ontzettend blij kan maken.
Over het onderwijssysteem, de manier van straffen, etc. zijn we het nog niet helemaal eens. We kunnen het nog steeds niet aanzien als de kinderen stokslagen krijgen en moeten dan bijna zelf huilen omdat de kinderen zo hard huilen haha. Verder zijn er ook een aantal leraren die het nodig vinden om de kinderen als straf een soort legeroefeningen te laten doen in de volle zon, net zolang tot ze half neervallen en vervolgens moeten ze de leraar dan ook nog bedanken voor het geven van de straf …
Verder is het blijkbaar ook normaal dat sommige kinderen bepaalde uren geen leerkracht hebben, die is dan even niet aanwezig of iets dergelijks, en als de kinderen (7/8 jaar) dan ‘herrie’ in de klas maken (er wordt dan nl. van ze verwacht dat ze muisstil zelfstandig werken) komt er wel even iemand met een stok langs. Wij proberen de kinderen een soort van te redden van de stok, door ze zelf snel toe te spreken of door net te doen alsof we niks zien en dan maar hopen dat geen enkele andere leraar het wel ziet. Toen een lerares na de pauze aan ons vroeg of we grade 3 en 4 even stil konden houden, want zij hadden een ‘staff meeting’, begrepen we er echt helemaal niks meer van. Alleen de vrouwelijke leraren verdwenen en achteraf bleek dat die een onderling geschil uit moesten vechten, prima, maar waarom onder de les? Toen hebben wij ons maar 2 uur uitgesloofd met allerlei spelletjes en weet ik veel wat, totdat we weer wat leraren zagen en we zelf maar zijn gaan vragen of ze weer les gingen geven. Ze vonden het ook wel prima wat wij aan het doen waren, dus dat mochten we ook nog wel even blijven doen …
Dit is allemaal echt een wereld van verschil met Nederland en zo lastig te begrijpen. Wij hadden zelf zoiets van dat het al enorm zou schelen als in ieder geval iedere klas ieder uur les zou hebben, ongeacht de kwaliteit van de les. Maar goed, heel toevallig hadden we de volgende dag hier een gesprek over met een aantal leraren (die wij heel erg mogen, vooral ook omdat zij geen stokslagen geven). Zij wilden graag van ons horen wat wij aan hun onderwijs zouden verbeteren en hoe we het dan in Nederland doen. We grepen natuurlijk meteen onze kans en staken van wal. Het grootste verschil vinden wij dat wij heel erg uitgaan van het individuele kind en van de positieve kwaliteiten van ieder kind. In Tanzania wordt goed gedrag of goed werk niet beloond, dat vinden ze vanzelfsprekend, maar de nadruk ligt dus op negatief gedrag en werk. Door uiteindelijk met hen gesproken te hebben, beseffen we wel dat onze culturen zo ontzettend ver uit elkaar liggen, dat zij eigenlijk nooit op onze manier les zouden kunnen geven net als andersom. Dat heeft niet alleen met hun instelling te maken, maar ook met ouders die op een bepaalde manier zijn opgegroeid en dit ook van de school voor hun kinderen verwachten. Als zij kinderen niet slaan, komen ouders zelf wel de stok naar de leraar brengen, want dat is de enige manier om het te leren, zo hebben ze het zelf ook geleerd. En als zwakkere leerlingen bv. Extra begeleiding krijgen, krijgen ze ook ouders op hun dak, want dat is niet eerlijk, en waarom moet mijn kind extra begeleiding? Of waarom juist niet, we betalen toch evenveel schoolgeld? Daarnaast komen ouders zowat nooit op school, kinderen lopen naar huis of nemen de schoolbus. Eigenlijk ieder punt waar we het over hebben gehad, is in beide landen totaal tegenovergesteld. En dat maakt het dus ook allemaal zo lastig. Ik heb nu wel meer begrip gekregen voor de cultuurverschillen en snap waarom ze dus een hoop dingen niet anders zouden kunnen doen, toch ben ik het er niet mee eens, maar dat is denk ik iets wat je gewoon moet accepteren. Wie zijn wij om dat eens even helemaal om te gaan gooien, dat gaat toch niet lukken, dan moet je een hele cultuur en denkwijze eerst zien te veranderen.
Wel hebben we nu het besef dat we hier zijn voor de kinderen, voor hen kunnen we het 2 maanden super leuk maken, door allerlei leuke lessen met ze te doen en op die manier iets voor ze te betekenen. Door het plakken van een gouden ster in hun schriftje na goed werk kun je ze bijvoorbeeld al zo gelukkig maken!
Verder zijn de leraren ook ontzettend geïnteresseerd in Nederland en krijgen we iedere pauze een heleboel vragen op ons afgevuurd. Ze willen weten wat we eten, hoe alles eruit ziet, welke dieren er leven, of we dit, dat, zus en zo ook hebben, etc. We moeten soms zelf ook even goed nadenken haha.
Daarnaast is het ook heel leuk om de kinderen uitleg te geven, vooral als Robin dit doet haha. Deze week hebben de kinderen 3 dagen examens, wat inhoudt dat ze voor ieder vak een soort proefwerk moeten maken. Wij hadden de proefwerken van Engels van onze klassen afgenomen en waren dit aan het nakijken. Een jongetje bleek het helemaal niet begrepen te hebben, dus Robin probeerde hem uit te leggen wat hij verkeerd had gedaan. De vraag was: ‘How old is the girl?’ en hij had geantwoord met ‘black’. Ze wilde het jongetje dus duidelijk maken dat je op die vraag alleen kan antwoorden met een getal, een leeftijd. Dus vroeg ze aan hem: ‘How old are you?’ En hij gaf antwoord met ‘I am eleven years old.’ Waarop zij zei: ‘That’s the correct answer, because you’re eleven, you’re not black right!’ Haha, oeps!
Een andere vraag in het proefwerk was, vul in: ‘as white as ….’ Waarop een kindje had geantwoord met ‘the teacher’. Niet eens zo verkeerd eigenlijk …

Woensdagavond werden we door de nichtjes Veronica en Jessica uitgenodigd om mee te gaan naar de ‘Miss Tanzania 2012 conference’. Veronica is vroeger zelf Miss geweest, dus zij had uitnodigingen hiervoor. Wij meteen in een kledingcrisis, want we hebben helemaal niet echt een mooi jurkje ofzo meegenomen. Telkens als we iets aanhadden en we aan Veronica vroegen of het goed was, antwoordde ze met: ‘Uhm yes fine, if you feel comfortable..’ Oke, niet dus. Uiteindelijk hadden we dan toch iets geïmproviseerd en waren we alsnog totaal underdressed, want toen we aankwamen lag de rode loper al uit en stonden er allemaal fotografen, interviewers en mensen in hele chique kleding. En wij waren natuurlijk weer de enige blanken. Op de conferentie presenteerden ze de nieuwe sponsor van Miss Tanzania, was Miss Tanzania 2011 er en stelden ze de nieuwe kandidaten van 2012 voor. Het was heel erg leuk, want er waren hapjes, drankjes en muziek en het was gewoon heel gezellig. Weer even een hele andere wereld dan waar we hier normaal in zitten!
Er werd flink naar ons gestaard (doordat we blank zijn), heel veel foto’s van ons gemaakt (dus het zou zo maar kunnen dat we in een Tanzaniaanse krant staan) en vaak gevraagd waarom wij er waren. Veronica had bedacht dat Robin Miss Holland was en ik haar assistent, haha, een hele fijne verdeling!
Vrijdagavond nam Maria ons mee naar haar tailor, om onze maten op te nemen, want we laten hier namelijk een Afrikaanse jurk maken. Zaterdag zijn we met Veronica, Jessica en Brianna naar de markt gegaan om de stoffen te kopen. We hebben mooie gevonden, dus nu nog wachten op de jurk. Iedereen van de familie was helemaal enthousiast, dus we hebben straks voortaan in ieder geval één goede jurk voor speciale gelegenheden.
Ze vinden het echt super leuk als we thuiskomen met iets Afrikaans of als we meegaan naar bepaalde plaatsen en onze interesse hierin tonen. We kunnen het steeds beter vinden met de familie. Joël noemt ons tegenover andere mensen zijn nieuwe zussen en Maria is heel bezorgd om ons en zorgt er daarom altijd voor dat we vervoer hebben ergens naar toe. Als zij of een ander familielid ons niet kan brengen of halen, stuurt ze een taxichauffeur die ze heel goed kent. We hebben iedere avond bijna een Swahili film met ze gekeken, een soort Bollywood film maar dan op z’n Tanzaniaans. Vreselijk slechte films, met hele slechte grappen, waarbij we vooral moeten lachen omdat de familie zo hard moet lachen!
Op zaterdag zijn we na de markt doorgereden naar een groot hotel met een heel complex eromheen, heel westers, waar we een pizza hebben gegeten, heeeeerlijk! Aangezien we hier leven op rijst met bruine bonen was dat een hele welkome afwisseling. We hebben meteen wat boodschappen ingeslagen en bedachten toen dat het wel leuk was als we zondagavond pasta voor de familie zouden koken.
Zondagochtend mochten we weer heerlijk vroeg op (we slapen hier maar één dag per week uit, bikkelen), omdat we een fietstour door Dar zouden gaan maken. Dit was nog geregeld door de organisatie vanuit Nederland. We hadden allebei een mountainbike en een aardige jongen als tourguide. Het was een hele workout, want de wegen zijn hier vooral van zand en heel veel hobbels en kuilen, en het was ook nog eens de warmste dag van de week. We waren vergeten om zonnebrand mee te nemen, het resultaat is dus heel duidelijk zichtbaar haha. We zijn door allerlei wijken gefietst, en beseften toen dat wij nog heel luxe zitten voor lokale begrippen. De armste wijken bestaan echt uit krottenhuisjes, die mensen hebben bijna niks. Een baby had als luier gewoon een plastic zak om bijvoorbeeld. Overal waar we fietsen werden we nageroepen met ‘Mzungo mzungo’! Wat ‘blanke’ betekent. Wij zijn echt een attractie voor ze. Wij hebben inmiddels zelf ook de neiging om dat te zeggen als we een blank persoon zien, want die zijn hier zeldzaam. We zijn op lokale markten geweest, hebben gezien hoe ze Tanzaniaanse koffie maken, hebben een kruidenvrouwtje bezocht en ga zo maar door. We zijn allebei ook twee keer ten huwelijk gevraagd door een Tanzaniaan haha. Het was heel erg leuk om ook een andere kant van de stad te zien, waar je normaal dus nooit zou komen. We waren daarna wel super bezweet, vies en verbrand, maar dat was nog niet eens het ergste haha. Robin had namelijk een beetje moeite met de vele hobbels in de weg en hobbelde nogal hard op haar zadel op en neer, dus had beurse billen en ik was ergens onderweg denk ik blijven hangen met mijn broek aan mijn zadel, maar ik had toen we thuis kwamen pas door dat er een gigantische scheur in mijn broek zat en iedereen uitzicht had op mijn kont, fijn!
Thuis wilde Maria ons nog ergens mee naartoe nemen, maar dat aanbod hebben we maar even afgeslagen. We wilden namelijk eerst douchen, de was doen, broeken naaien en koken. Koken heeft hier ook nog heel wat voeten in de aarde. Ons gehakt was bedorven, omdat de stroom weer eens was uitgevallen. Hier zijn we er wel achter gekomen hoeveel we in Nederland voor vanzelfsprekend nemen. Het feit dat er bijvoorbeeld water uit de kraan komt of dat er permanent elektriciteit is. Hier was het water uit de tank vrijdag op en dan moet je maar wachten tot er weer een nieuwe lading komt en dat is dan nog luxe, we hoefden het niet zelf te gaan halen bijvoorbeeld. En als hier de elektriciteit ’s nachts uitvalt heb je geen ventilator meer, dus stik je de moord.
Uiteindelijk hadden we wel een soort van pastaatje op tafel gekregen, die er voor vader en oma toch wel uitzag als erg onbekend voedsel. Oma at het pas toen Jessica haar vertelde dat er ‘medicijnen’ inzaten, waarmee ze de broccoli bedoelde! Vader at het alleen met rijst, want hij eet alles met rijst, dus dit ook. Uiteindelijk hebben ze ons wel duizend keer bedankt en hebben wij een klein beetje terug kunnen doen, dus dat was ook wat waard.
Deze week hoeven we maar 2 of 3 dagen naar school, ivm de examens, daarna hebben we een mini-break. We leren op school al steeds meer om voor onszelf op te komen, en daar zagen we vandaag ook echt verandering in komen gelukkig. We hebben heel duidelijk tegen de leraren verteld wat er van ons verwacht wordt, dat we komen helpen, dat we hier vrijwillig zijn, want onze taken zijn en waarom we dus soms om 2 uur naar huis gaan, omdat we dan gewoon klaar zijn. Ook hebben we vandaag examens afgenomen en die ook nagekeken. Dat was Engels en dat vak geven wij ook, dus dat was prima. Maar toen probeerde een lerares ons toch weer op te zadelen met een aardrijkskunde proefwerk, dat hebben we even subtiel afgewimpeld en ik geloof dat ze het toen ook wel begreep. We zeggen maar gewoon steeds heel duidelijk wat we wel en niet doen en waar ze dus onze hulp bij krijgen en dat gaat denk ik vanaf nu dan ook wel goed komen. Ze vonden ook dat we ontzettend snel nakeken. Wij houden echt van doorwerken en dan op tijd klaar zijn, maar zij doen heel rustig aan, kletsen heel veel tussendoor en maken vooral geen haast, want daar worden je hersenen moe van. Ze vonden het heel gek dat onze hersenen niet zo moe waren, terwijl wij veel sneller gingen. Heerlijk die Afrikaanse mentaliteit!
Veronica, Jessica en Brianna zijn vanochtend vroeg naar Arusha vertrokken. Hun ouders/grootouders wonen daar namelijk en zij gaan daar nog een maand heen om hen te zien voordat ze naar Zweden gaan, want Veronica is met een Zweedse man. Omdat wij dus een klein vakantietje hebben, hebben ze ons uitgenodigd om langs te komen in Arusha voor een paar dagen. Hier hebben wij natuurlijk wel zin in, omdat we zo nog wat meer van het land kunnen zien en we het heel leuk vinden om hen op te zoeken. We konden het namelijk super goed met hen vinden en vinden het ook heel jammer dat we ze nu dus niet meer zien. We gaan woensdag of donderdagochtend met de bus naar Arusha, dit duurt 10 uur. Onderweg schijn je ook super veel mooie dingen te kunnen zien, dus dat is dan wel weer leuk. En we mogen dan in het huis verblijven van die ouders, ze zouden een kamertje voor ons in orde maken, super leuk en lief. Ze hadden ook al allemaal plannen en ideeën van plekken om ons mee naar toe te nemen, dus we zijn benieuwd!
We laten jullie daarna zo snel mogelijk weer weten hoe het was.

Voor nu veel liefs en kusjes van ons,
Robin & Anne